พลังของนิทาน

เมื่อวันพ่อปีที่แล้ว ผมมาลูกไปร่วมกิจกรรมวันพ่อที่ Cream Bangkok มีเรื่องราวที่น่าประทับใจ และทำให้ผมได้แง่คิดหลายๆ อย่าง เรื่องมีอยู่ว่า

คุณครูเล่านิทานเริ่มเล่าเรื่องอุลตร้าแมนให้ฟัง เรื่องก็คือที่เรารู้กันทั่วไปนั่นแหล่ะครับ มีอุลตร้าแมน มีสัตว์ประหลาด มาต่อสู้กัน ปล่อยพลัง ตูมๆๆๆๆๆๆ

หลังาจากฉากต่อสู้อันแสดงจะสนุกในสายตาของเด็กๆ แต่พ่อนี่เบื่อมาก ฟังมาตั้งแต่เด็ก สู้ๆ กัน ไปเรื่อยๆ

ครูเปิดหน้าถัดไป หลังจากสู้กันเสร็จ อุลตร้าแมนกลับบ้านไปเจอลูกน้อยที่กำลังนอนรออยู่ในแปลที่บ้าน เล่นกับลูก

ลูกถามว่าพ่อไปทำอะไรมา "พ่อก็บอกว่าไปสู้กับเหล่าร้ายมา" แล้วก็สอนวิทยายุทธต่างๆ ให้ลูก

เปิดหน้าต่อไป สัตว์ประหลาดกลับมาบ้าน กลับมาหาลูกเหมือนกัน

ลูกสัตว์ประหลาดถาม "พ่อไปทำอะไรมา"

สัตว์ประหลาดบอกว่า "พ่อไปสู้กับเจ้าอัลตร้าแมนมา มันชอบมาขัดขวางการทำงานของเรา เจ้าโตขึ้นมาเจ้าต้องออกไปต่อสู้กับความไม่ถูกต้องอันนี้นะ"

ขอบคุณภาพจาก https://www.sanook.com/movie/52801/

ฟังมาถึงต้องนี้ อยู่ดีๆ ผมก็อึ้งไปเลย อุลตร้าแมนมีหน้าที่ออกไปสู้กับสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดก็มีหน้าที่ไปสู้กับอุลตร้าแมน ไม่ว่าจะเหนื่อยล้า ขนาดไหน ทั้งคู่ก็ต้องกลับมาเติมพลังที่บ้าน มาหาลูก มาดูแลลูกด้วยความเป็นพ่อเหมือนกัน แต่ก็มีวิธีการเลี้ยงดู และอบรมลูกที่แตกต่างกัน แค่ฟังแค่นี้ผมก็นั่งนำ้ตาไหลแล้ว

มานั่งนึกๆ ดูก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอุลตร้าแมนหรือเป็นสัตว์ประหลาด เพราะบางวันก็ต้องออกไปต่อสู้กับคนร้าย บางวันก็ต้องออกไปต่อสู้กับคนดี แต่ทุกๆ วันคือต้องต้องสู้กับตัวเอง

แต่ไม่ว่าการต่อสู้ในแต่ละวันจะเหนื่อยแค่ไหน เวลาเราเดินกลับบ้าน มันก็จะมีสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเรารออยู่ ไม่ว่าเราจะเป็นพระเอกหรือผู้ร้ายในสายตาใครๆ ที่แน่ๆ ผมคิดว่าพ่อทุกๆ คนมีสถานะเป็นฮีโร่ของลูกๆ ทุกคนอย่างแน่นอน กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่ของผม และคุณพ่อคุณแม่ทุกๆ ท่านผู้เป็นฮีโร่ของลูกๆ ครับ

หลังจากนั้นคุณครูก็ขอนำสิ่งที่ผมเขียนไปแบ่งปันใน เพจ โดยเขียนข้อความมาดังนี้

ขออนุญาตแบ่งปันเรื่องเล่าของคุณพ่อ ที่เล่าถึงนิทาน 'พ่อของผมเป็นอุลตร้าแมน' ในกิจกรรมเมื่อวานนะคะ ตอนได้อ่านนิทานเรื่องนี้ครั้งแรก เรารู้สึกเลยว่า มันทำงานกับความรู้สึกข้างในมากๆ ไม่ได้รู้สึกหัวใจเต้นกับนิทานแบบนี้มานานซักพักแล้ว เลยเขียนถึงแล้วเขียนถึงอีกทางหน้าเพจ เพราะหยุดคิดถึงมันไม่ได้ ยิ่งพอได้มาอ่านความรู้สึกของคุณพ่อจากโพสต์นี้ ยิ่งรู้สึกว่า นิทานน่ะ เข้าถึงหัวใจของผู้ใหญ่ได้ไม่ต่างจากเด็กๆ เลย ทำไมถึงมีพลังที่มหัศจรรย์จังเลยนะ แล้วยิ่งเด็กๆ ที่มีความละเอียดอ่อนทางหัวใจมากกว่าผู้ใหญ่ล่ะ ถ้าถูกพลังของนิทานลูบเบาๆ ที่หัวใจเข้าไปทุกวันๆ จะยิ่งกลายเป็นคนมหัศจรรย์ขนาดไหน

มาอ่านนิทานกันดีกว่า