คนเราชอบมองหาแต่สิ่งที่เรายังไม่มี และประเมินค่าสิ่งที่นั้นสูงเกินไป

ช่วงนี้ได้อยู่บ้านตลอดเวลาเห็นลูกผมหยิบสิ่งของโน่นนี่ ที่เหลือใช้บ้าง กำล้งจะเป็นขยะบ้าง ที่มีอยู่ในบ้าน มาเล่น มาประดิษฐ์ แล้วเขาก็มีความสุขกับการทำงานของเขามาก

ทำให้ผมมานั่งคิดว่า การหาความสุขแบบเด็กๆ นี่มั่นเรียบง่าย และวิเศษมาก ขณะที่พ่อนี่ก็นั่งเครียดโน่นนี่นั่น สารพัดสาระเพ

ผมเห็นลูกแล้วผมก็เลยกลับมานั่งดูสิ่งของที่อยู่รอบๆ ตัวเองที่มีอยู่ตอนนี้ พยายามขุดสิ่งต่างๆ ในบ้านมาใช้ แล้วนำมาคิดว่าเราจะนำสิ่งที่มีอยู่นั้นมาใช้ประโยชน์ได้มากมายแค่ไหน

โอ้โห!!!! สมบัติที่ผมมีอยู่แล้วมันได้เอามาใช้นี่เยอะมากอ่ะ อุปกรณ์กีฬา อุปกรณ์อิเล็กโทรนิค หนังสือที่ซื้อมาดองๆ ไว้แล้วยังไม่ได้อ่าน โอยแค่นี้ก็มีกิจกรรมงอกขึ้นมาอีกเพียบ

หลังจากที่ปิดโควิดมานี่ผมหมดเงินซื้อของ online ไปเยอะมากๆๆๆๆ คิดได้ดังนี้ ก็เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องไปนั่งหาว่าเราควรจะต้องมีอะไรอีกไหมครับ แต่เปลี่ยนมาคิดแบบว่า เราจะเอาสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้มาทำอะไรให้เกิดประโยชน์ได้บ้าง

นอกจากสิ่งของแล้วย้อนกลับมาดูคนใกล้ตัวนะครับ ว่าเราประเมินค่าของคนที่อยู่ใกล้ตัวเราน้อยเกินไป แต่ประเมินคุณค่าคนอื่นๆ สูงเกินไปหรือเปล่า??? และที่สำคัญเราประเมินค่าตัวเราแบบที่เราเป็นต่ำไป แล้วอยากมีอยากเป็นแบบคนอื่นมากเกินไปหรือเปล่า

เวลาไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี หันกลับมาดูว่าตัวเองใหม่แล้วจะพบว่าสิ่งที่เรามีนั้นมีคุณค่ามากแค่ไหน