การให้โดยไม่หวังผลตอบแทน

นั่งดูคุณลูกหลับอยู่ เลยมีความคิดนี้ลอยขึ้นมา ความมีอยู่ว่า เรื่องการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนเป็นเรื่องที่ซับซ้อนดีเหมือนกัน เพราะส่วนใหญ่เราก็จะไม่หวังสิ่งตอบแทนกับคนที่เรารักจริงๆ หรือคนในครอบครัว อันนี้ก็ไม่แปลกอะไร

แต่เมื่อลำดับความสัมพันธ์ห่างออกไประดับหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้ให้หรือผู้รับ มันก็จะมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามา เช่น หากมีคนมาให้อะไรเราฟรี เราก็อาจคิดว่าเขาหวังอะไรจากเราหรือเปล่า ยิ่งในที่ทำงานนี่ ถ้าเรารู้สึกว่าเราให้หรือทุ่มแททำงานหนัก แต่ไม่ได้รับความเท่าเทียมจากผู้ใหญ่ มันจะเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาทีเดียว อาจเพราะเราอาจหวังผลตอบแทนที่เป็นอะไรซักอย่าง ทั้งที่จริงๆ แล้วมันแทบจะไปได้กระทบกระเทือนอะไรกับเราเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นในการทำงานบางทีเราจึงเกิดภาวะใจกว้างกับคนคนหนึ่งในสถานการณ์หนึ่ง เพียงแต่เมื่อคนคนเดียวกันนั้นไปอยู่ในสถานที่อีกที่หนึ่ง หรือสถานนภาพอีกอย่างหนึ่ง เราก็ใจแคบกับเขาทันที เพียงเพราะเขาเป็นเพื่อนร่วมงาน แต่ไม่ได้มีความรู้สึกว่าเขาเป็น เพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง จริงๆ ของเรา

สิ่งที่น่าแปลกอีกอย่างคือ ถ้าความสัมพันธ์ยิ่งห่างจากเราออกไปไกลมากๆ การให้แบบไม่มีเงื่อนไขนั้นจะเกิดได้ง่ายขึ้น เช่น การบริจาคเงินให้ขอทาน หมาข้างถนน เรากลับรู้สึกว่าเราสามารถให้ได้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนอย่างง่ายดาย

ดังนั้น ถ้าเราให้อะไรแล้วหวังผลตอบแทนแสดงว่า เรายังรักเขาไม่มากพอ หรือไม่ก็แสดงว่า เขาอยู่ห่างจากเรามากเกินไปจนแทบไม่มีความหมายกับเราเลย